wielrenners in de rol van troetelpapa

De Tour de France 2022 is voorbij. Er werd niet alleen krankzinnig hard gefietst, het wielrennen en het fietsen überhaupt is een zeer gevaarlijke sport geworden. En het heeft een nieuwe – zeer vrouwelijke – dimensie eraan toegevoegd. Zien we ineens de Belgische renner Wout van Aert met zijn kleine zoontje op het podium de gelukwensen van zijn etappezege in ontvangst nemen. Zien we de Tourwinnaar Jonas Vingegaard constant zijn kleine meisje het podium mee opsleuren. En zelfs bij de vrouwen neemt – als ik me niet vergis – Lorena Wiebes een baby mee bij de huldiging. Maar deze baby – die het helemaal niet leuk vond en constant huilde – was het kindje van een vriendin. Nou ja….

Het is niet moeilijk om het verschil te zien tussen wielrenners en bijvoorbeeld voetballers. Deze laatsten zijn  over het algemeen echte macho’s, veel tatoeages en met een uiterlijk van ‘ik ben een echte kerel…’.  Wielrenners zien er heel wat aangenamer uit. Geen haardgroei, geen snorren en baarden en zeker geen tatoeages. Hoewel er zijn wat uitzonderingen, maar ook die komen zeer aangenaam en zeker niet macho over.

Maar waarom je kind meenemen op het podium bij de huldiging? Welk motief gaat hierachter schuil?

Mijn eerste gedachte is dat de wielrenner apetrots is dat hij een overwinning boekt. En men wil, heel begrijpelijk,  dit gelukzalig gevoel delen met anderen. Vandaar het ceremonieel dat na de overwinning volgt. Gelukkig overigens niet meer het ceremonieel met de meisjes die aan beide zijden van de wielrenner als een pin-up moesten staan en de winnaar ook nog moesten kussen,  dat is na heel veel kritiek afgeschaft. OEPS, OEF. Nu staan er aan beide zijden een vrouw en een man, gewoon normaal gekleed en gewoon om de winnaar eer te bewijzen. Ja, we boeken vooruitgang in ons seksistische denkwereld.

Maar, nu doemt er een ander vreemd scenario op… zijn kindje meenemen bij de huldiging. We zouden eerder verwachten dat de renner zijn vrouw of vriendin meeneemt om haar de eer te bewijzen voor alle opofferingen die zij doorstaat om hem tot kampioen te kunnen kronen. Lijkt mij meer voor de hand te liggen. Want, laten we eerlijk zijn, zijn kleine kindje heeft er nog geen besef van wat papa aan het doen is. Nee, integendeel, het lijdt er alleen maar onder. Want papa is veel en vaak van huis. Trainen, koersen, trainen, koersen, veel reizen van het ene land naar het andere, de hele wereld over. Dus papa is niet zo vaak bij zijn kleine schatje.

Zou er dan sprake kunnen zijn van schuldgevoel? Maar waarom dan je kleine meid/zoon meesleuren op het podium? Als je schuldig voelen vanwege je vele afwezigheid parten speelt, kun je dat – lijkt mij – beter in alle rust en intimiteit, thuis met je vrouw/vriendin oplossen, waarbij de kleine volop je aandacht kan krijgen.

En beseft Wout van Aert of Jonas Vinegegard, en anderen, wel wat ze hun kleine meid/zoon aandoen? Want laten we wel wezen. Het draait toch alleen om hem, de koning zelf. Het kleine wezentje moet daaraan bijdragen… Deze heeft totaal geen benul wat papa hier op het podium doet, dat papa de rit heeft gewonnen, en dat mensen juichen en klappen om papa. Wat weet die kleine drommel daar nu van!

In feite maakt de renner gewoon misbruik van zijn kleine kindje. Gewoon tot vermaak van hemzelf wordt het het podium mee opgesleurd. En wat nog opmerkelijker is dat ik hierover nergens in geen enkele krant, in geen enkel commentaar, een kritische opmerking, of zelfs maar een vraagje over heb gehoord. Ja, zoals ik onlangs hoorde, waar zijn we in deze egoïstische wereld in godsnaam mee bezig…? Het draait alleen maar om eigen belang. Daar wordt zelfs je kleine kindje aan opgeofferd. brrrrrr