Verslavingsproblemen
Inderdaad het was haar aan te zien. Ze zuchtte en pufte toen ze van de wachtkamer naar de spreekkamer achter me aan sjokte. Daar aangekomen liet ze zich met jas en al in de fauteuil neerploffen. Even hield ik mijn hart vast voor materiaalkosten…. Maar daar had ze geen boodschap aan.
Ze stak meteen van wal en na een half uur stoom afblazen, had ze het over alles en nog wat gehad, behalve over haar overgewicht… En net toen ik de hoop op een geslaagde intake begon te verliezen, zag ik haar van positie veranderen. Ze boog zich naar voren, zette haar armen op haar knieën, en fluisterde me toe: ‘Weet u, wat me het meeste pijn heeft gedaan toen hij het uitmaakte, was niet dat hij meteen een ander had. Ach, misschien had hij die allang. Nee, dat was het, als ik diep in mijn hart kijk, niet echt. Maar de opmerking dat ik een vadsige, luie, lelijke, onverkoopbare vetzak zonder ruggengraat was, houdt me nog dag en nacht bezig. Ik zou hem zo graag een hengst voor z’n kop willen verkopen, maar ach… wat haalt het uit. Hij is niet de eerste die me voor vieze vette dikzak uitscheldt. En is het niet rechtstreeks in mijn gezicht, dan wel hypocriet achter mijn rug. Weet u als ik mijn verslaving had mogen kiezen, dan had ik liever een andere gekozen, eentje die minder opvalt, en die je lekker stiekem kan doen. Aan mij zie je zo wat ik mankeer….’