Relatieproblemen
Ze zijn beiden achter in de twintig. Een leuk stel op het eerste gezicht. Jong en dynamisch huppelen ze mijn spreekkamer binnen. Maar ze zitten nog maar net en dan barst de bom. ‘Hij is nog net een kind, neemt geen enkele verantwoordelijkheid, komt zijn afspraken niet na, vindt het niet de moeite waard om even te laten weten als meneer iets later komt, of tot diep in de nacht in de kroeg of ergens anders rondhangt….’ Ze stopt even om een diepe teug adem te halen, en vervolgt dan meteen haar aanklacht, terwijl ze met felle gloeiende ogen afwisselend mij aankijkt en hem die ineengedoken tegenover haar zit en met een flauw verlegen lachje om de mond er het zwijgen toedoet. ‘Ik had het me allemaal anders voorgesteld. We willen heel graag kinderen… hij ook,’ en wijst met een vinger naar hem, ‘maar zoals hij nu is, no way, ik zet zo geen kind op de wereld.’ ‘Ja,’ begint hij schuchter, ‘ze heeft ergens wel gelijk, maar weet u, ik denk er gewoon niet bij na. Ik vergeet gewoon dat ik op moet bellen, ik wil gewoon een beetje plezier hebben. Dat is toch niet te veel gevraagd…….’