J’EXCISTE – IK BESTA

Ik reed afgelopen zondag van het Franse Bourgogne terug naar huis in Amsterdam. Het was bar en boos weer, dus moest ik alle concentratiezeilen bijzetten. Verstand op nul en rijden maar…

En dan ineens wordt mijn aandacht getrokken door een uitspraak in enorme grote letters die is aangebracht aan de brug bij Metz. J’EXCISTE

Hè hè, ineens ben ik weer helemaal klaarwakker. Wat staat er nou, hoor ik mezelf hardop mompelen – j’exciste = ik besta…. wat is dat nou voor een uitspraak. Zeker weten dat ik besta. Maar wat betekent het nou in feite dat ik besta. wat is dat ik, en wat is dat besta?

Terug in Amsterdam. en dat is toch wel wennen. Overal mensen, overal fietsers, auto’s, overal lawaai…. Heel wat anders dan het lieve rustige platteland van de Bourgogne met de grazende koeien en het weidse boerenland alom.

‘Oh pardon,’ zeg ik me verontschuldigend als ik per ongeluk tegen een mevrouw aanloop die – eerlijkheidshalve het vermelden waard – midden op de stoep liep met haar man. De vrouw kijkt me niet aan en zegt niets. Ze ziet me waarschijnlijk niet eens. Voor haar besta ik niet, want zij waant zich het centrum van haar bestaan – letterlijk zelfs want blijft gewoon midden op de stoep doorlopen.

Ach, mompel ik zachtjes in mezelf, het is Amsterdam, een grote stad, laat maar. Maar dan even later wil ik de straat oversteken, er komen fietsers aan. Geen één die stopt om een voetganger te laten oversteken. Ze racen in no time door, zonder om te kijken, noch waar te nemen wat er om hen heen gebeurt. Ik besta immers, en ik ben de enige in mijn universum….